Σύνδρομο άνω μεσεντερίων αγγείων

Ή αλλιώς νόσος του Wilkie, ο οποίος το 1921 έκανε την πρώτη πλήρη περιγραφή αυτής της νοσολογικής οντότητας.

Οφείλεται σε πίεση της 3ης μοίρας του δωδεκαδακτύλου και άρα χρόνια ή διαλείπουσα απόφραξή του μεταξύ της άνω μεσεντερίου αρτηρίας και της αορτής. Δημιουργείτα από απότομη απώλεια βάρους, ατελή στροφή και καθήλωση του δωδεκαδακτύλου, συμφύσεις ή όγκους του λεπτού εντέρου.

Η συμπτωματολογία είναι περιοδική και σταδιακά επιδεινούμενη. Περιλαμβάνει πόνο με αίσθημα διάτασης στο επιγάστριο, ναυτία, εμέτους, απώλεια βάρους. Οι ασθενείς χαρακτηριστικά ανακουφίζονται σε πρηνή θέση ή με κάμψη των μηρών προς την κοιλιά.

Η θεραπεία μπορεί αρχικά να είναι συντηρητική (συχνά, μικρά και ελαφρά γεύματα) αλλά σε ασθενείς με χρόνια απόφραξη και έντονα, επίμονα συμπτώματα ενδείκνυται η χειρουργική αντιμετώπιση.